Zon, zee en weekend!
Door: Anne
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Januari 2008 | Zuid-Afrika, Canzibe
Nog nagloeiend van een heerlijke dag buiten, lopend door de heuvels en langs het strand, een zwem in de rivier en mooie rit terug door communities, een kleine update.
Je kunt hier wekelijks dezelfde route rijden en elke keer compleet andere indrukken en gevoelens hebben! Vandaag reed ik de goed bekende route naar de kust om daar Milja haar verjaardag te vieren. Appeltaart op de voorbank, Thanda in het bakkie en lekkere muziek aan. Zoals altijd overal koeien, schapen en geiten op de weg, maar wat me vandaag vooral raakte waren de mensen. Ook zij lopen altijd langs de kant van de weg, en geven me een schuldgevoel dat ik ze niet mee laat rijden (als vrouw alleen wil ik echt geen vreemden meenemen), echter vandaag was zo'n dag dat ik niet alleen zag maar er ook gevoelens bij had. Prachtige beelden van vrouwen met emmers water op het hoofd, oude mannen met stok keuvelend langs de weg....en toen was er die kleine peuter, helemaal alleen, geen huis in de buurt....en 100 meter verderop pas een jonge vrouw met kind aan de hand en op de rug. Er ging een schrik door me heen....zou dat de moeder zijn of is hij daar echt alleen. Geen tranen en de vrouw keek achterom dus ik heb aangenomen dat ze samen waren en ben doorgereden. Vol gedachten van hoe het er nu werkelijk aan toe gaat in dit land.
Dit tekent een beetje mijn gedachten en belevenissen van de afgelopen tijd. Het besef dat ik het heerlijk vind om hier te werken, de mensen over het algemeen altijd vriendelijk zijn, maar dat ik de cultuur echt niet ken en ook twijfel of het maar enigszins mogelijk is die te begrijpen. Dit alles aangezet door patienten die veel te laat naar het ziekenhuis komen en dan nauwelijks meer te helpen zijn, terwijl ze al maanden ziek zijn. Het lijkt misschien wat ver gezocht, maar als ik dan dit kleine mannetje alleen zie lopen, denk ik een klein beetje te begrijpen dat er hele andere dingen spelen, dan je eigen ziekte! En is het aan mij om daarover te oordelen? Ik die hier alleen maar op bezoek ben?!!! Maar armoede en schrijnende beelden roepen automatisch een behoefte aan willen helpen op!!
Nou ja zomaar wat gedachten van vandaag!
Gister ben ik terug geweest naar Nessie Knight. Om iedereen even te zien en achterstallige post op te halen. Heel leuk om iedereen te zien en de blije gezichten, uitgelaten roepend "molo Dr. Anne, are you coming back?", maar ook raar dat ik er niet meer werk. Het was nog allemaal zo vertrouwd!!
Erg en pijn doent aan mijn hart om te horen was dat het met de AIDS kliniek niet zo goed gaat. Vanaf eind december geen medicijnen meer, dus patienten die graag willen krijgen ze niet! Dit alleen door een laxheid in het management, want de medicijnen zijn gewoon te krijgen. Dan jeuken mijn handen, maar ik besef ook dat ik het los moet laten. Ik heb de keuze gemaakt er weg te gaan en wist van dit risico.
Deze week ben ik voor 2 dagen per week begonnen in de Aids kliniek hier, waar de hulp ook hard nodig is. Vanaf half Maart zal ik voor 5 maanden full time daar gaan werken omdat Simone (de nederlandse arts die daar nu werkt) met zwangerschapsverlof gaat.
Nog een grote schrik deze week was dat mijn computer niet meer startte en er iets in de harde schijf kapot was!! Dankzij held Arjan (de man van Simone) zit ik nu weer te typen. Wel eerst even backups gemaakt!
Dus de communicatie via internet kan gewoon weer doorgaan!
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, veel dank voor de reacties en tot de volgende maar weer!!
Liefs Anne
Je kunt hier wekelijks dezelfde route rijden en elke keer compleet andere indrukken en gevoelens hebben! Vandaag reed ik de goed bekende route naar de kust om daar Milja haar verjaardag te vieren. Appeltaart op de voorbank, Thanda in het bakkie en lekkere muziek aan. Zoals altijd overal koeien, schapen en geiten op de weg, maar wat me vandaag vooral raakte waren de mensen. Ook zij lopen altijd langs de kant van de weg, en geven me een schuldgevoel dat ik ze niet mee laat rijden (als vrouw alleen wil ik echt geen vreemden meenemen), echter vandaag was zo'n dag dat ik niet alleen zag maar er ook gevoelens bij had. Prachtige beelden van vrouwen met emmers water op het hoofd, oude mannen met stok keuvelend langs de weg....en toen was er die kleine peuter, helemaal alleen, geen huis in de buurt....en 100 meter verderop pas een jonge vrouw met kind aan de hand en op de rug. Er ging een schrik door me heen....zou dat de moeder zijn of is hij daar echt alleen. Geen tranen en de vrouw keek achterom dus ik heb aangenomen dat ze samen waren en ben doorgereden. Vol gedachten van hoe het er nu werkelijk aan toe gaat in dit land.
Dit tekent een beetje mijn gedachten en belevenissen van de afgelopen tijd. Het besef dat ik het heerlijk vind om hier te werken, de mensen over het algemeen altijd vriendelijk zijn, maar dat ik de cultuur echt niet ken en ook twijfel of het maar enigszins mogelijk is die te begrijpen. Dit alles aangezet door patienten die veel te laat naar het ziekenhuis komen en dan nauwelijks meer te helpen zijn, terwijl ze al maanden ziek zijn. Het lijkt misschien wat ver gezocht, maar als ik dan dit kleine mannetje alleen zie lopen, denk ik een klein beetje te begrijpen dat er hele andere dingen spelen, dan je eigen ziekte! En is het aan mij om daarover te oordelen? Ik die hier alleen maar op bezoek ben?!!! Maar armoede en schrijnende beelden roepen automatisch een behoefte aan willen helpen op!!
Nou ja zomaar wat gedachten van vandaag!
Gister ben ik terug geweest naar Nessie Knight. Om iedereen even te zien en achterstallige post op te halen. Heel leuk om iedereen te zien en de blije gezichten, uitgelaten roepend "molo Dr. Anne, are you coming back?", maar ook raar dat ik er niet meer werk. Het was nog allemaal zo vertrouwd!!
Erg en pijn doent aan mijn hart om te horen was dat het met de AIDS kliniek niet zo goed gaat. Vanaf eind december geen medicijnen meer, dus patienten die graag willen krijgen ze niet! Dit alleen door een laxheid in het management, want de medicijnen zijn gewoon te krijgen. Dan jeuken mijn handen, maar ik besef ook dat ik het los moet laten. Ik heb de keuze gemaakt er weg te gaan en wist van dit risico.
Deze week ben ik voor 2 dagen per week begonnen in de Aids kliniek hier, waar de hulp ook hard nodig is. Vanaf half Maart zal ik voor 5 maanden full time daar gaan werken omdat Simone (de nederlandse arts die daar nu werkt) met zwangerschapsverlof gaat.
Nog een grote schrik deze week was dat mijn computer niet meer startte en er iets in de harde schijf kapot was!! Dankzij held Arjan (de man van Simone) zit ik nu weer te typen. Wel eerst even backups gemaakt!
Dus de communicatie via internet kan gewoon weer doorgaan!
Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat, veel dank voor de reacties en tot de volgende maar weer!!
Liefs Anne
-
19 Januari 2008 - 23:15
Els:
He Anne, Wat een goed idee deze website! Zo krijgen we toch een beetje een indruk van je leven, dat zo anders is dan hier. Wij zijn langzaam aan weer gesettled in NL, maar denk nog vaak met weemoed aan Canada.
Vele groetjes. -
20 Januari 2008 - 19:48
Vrouk:
Hai zussie,
Fijn om je net even te zien via de skype! Hoewel Anna wat balorig werd op het eind van het gesprek heb ik er van genoten (en zij ook, vandaar die opgewondenheid volgens mij!). Tot de volgende! Liefs,
Vrouk -
08 Februari 2008 - 21:03
Michel:
Heej Anne,
Ik kreeg vandaag op het werk een vrijdagmiddagdut, maar die had ik aardig goed ingevuld: ik kreeg een "ingeving" en ging graven in het verleden.
Ik werd nieuwsgierig en ging eerst onder je voor- en achternaam zoeken op hyves, echter daar kreeg ik niks gevonden. Toen alleen even onder je achternaam gezocht, en daar kwam ik Marijn tegen. Heel attent kreeg ik een reactie met in het kort een levensverhaal met wat voor "missie" jij bezig bent.
Geweldig, echt waar, volle respect wat jij doet. Knap dat jij in deze gebieden een helpende hand kunt bieden. Toppie!
Ik mocht een paar jaar geleden "ruiken" aan Zuid-Afrika, Mocambique, Malawi, Zambia en Zimbabwe. Wat een lieve, hartelijke mensen. Deze reis had mij zo erg gegrepen dat ik waarschijnlijk komend najaar terug ga. Helaas maar voor enkele weken, want ja, het werk roept...
Heel veel succes en wens je het beste!
Groetjes, Michel van Limpt -
05 Maart 2008 - 15:59
Jannetta:
molo sissie!
Even weer hoi zeggen....
Hoop dat alles goed is met je!
Heb vandaag heerlijk mijn huis gepoetst,krijg morgen hoog bezoek,uit den-Bosch!Lekker weer een beetje zwijmelen over Zuid-Afrika....
Voor jou weer heel veel succes en sterkte daar met je mooie werk!
Veel liefs,Jannetta.
-
06 Maart 2008 - 14:20
J&j:
we hebben heerlijk zitten zwijmelen,en als het goed is,heb(of krijg jij straks)een hele dikke druk van Arjan...wij hebben hem die opdracht gegeven(toen hij ons skypte).
Toen we de foto's bekeken,waren we weer helemaal daar!HEERLIJK!
En alweer een drukkie,en heel veel liefs,J&J.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
